Op 26 oktober ben ik opgenomen in het Wilhelmina ziekenhuis voor mijn "nieuwe, op maat gemaakte knie". Willem kwam na zijn bezoek aan het UMCG. Ik lag op een kamer met 4 mensen...mijn God........De 2 dames waren al geopereerd aan de knie. De één zat in een rolstoel en de andere lag voor "pampus"in bed.....
Vrijdag om 07.45 werd ik naar de operatiekamer gebracht. De eerste ruggenprik "zat" niet maar de tweede wel........Toch maar gekozen voor een klein roesje...ik dacht anders zie ik mijn been heen en weer gaan...vliegen de termen om mijn oren, die ik misschien verkeerd ga begrijpen.......in gedachte zag ik dat al voor mij "zo mevrouw, nu wordt dus letterlijk uw been onder u weg gezaagd"...en dan de lucht en geluid van een zaag....en ja"daar vliegt een stuk bot"mijn bot........Vrij snel werd ik weer wakker en mocht ik terug naar de afdeling met een "morfine pompje"....mmm lekker..........Willem kwam langs en met dat vertrouwde gezicht naast mijn bed, zag de wereld en meteen een stuk beter uit.
De nacht van vrijdag op zaterdag drie letterig geslapen......De morfine pomp zorgde voor vreemde dromen, zo was een collega van mij mijn man geworden......liep de biefstuk de koelkast uit en dansend gingen de tomaten door de keuken......Maar gestopt met de morfine dus.....Een geweldige nachtzuster die mij iedere keer weer geruststelde...mijn dank.....Het ziekenhuis verdient een dikke 10......
Het was weer eens goed om aan de andere kant van "het bed" te staan. Op zondag ging er het één en ander mis op de zaal en waren wij,als zaal genoten, behoorlijk van slag. Hoe belangrijk is luisteren en goed uitvragen...hoe belangrijk geen "sturende vragen"te stelllen...."u bent niet misselijk he?"De arme man durfde geen "ja"te zeggen. ...hoe belangrijk dat je de leiding houdt in een gesprek.......Juist, ik was dus duidelijk aan het overwerken........
In mijn agenda stond dat ik dinsdagavond werkoverleg had, ben daar uiteraard niet heen geweest.
Dinsdag ontslag uit het ziekenhuis en ben ik naar de Zorgboerderij van Grislaine gegaan. Ik was zo onstabiel en zo onevenwichtig........en ik voelde mij doodongelukkig. Ik kon meer dingen zelf doen dan ik dacht dus toch besloten eerder met hulp naar huis te gaan. Willem was het er mee eens.
Thuis gekomen de eerste nacht op de bank geslapen om daarna weer naar boven de gaan. De fysiotherapeut heeft mij dat geleerd...De eerste keer moest ik mij zowat naar boven trekken maar dit gaat nu steeds beter. Volgens de artsen was mijn grootste valkuil "dat ik te snel zou willen gaan"......Willem zijn ICD en pacemaker is anders afgesteld en daardoor heeft hij gelukkig meer energie.
