Vandaag zondag en toen ik voor het ram mijn ontbijtje zat te eten, mijn ei smaakt lang zo lekker niet meer, speelde er zich een heel herkenbaar tafereeltje af.
Moeder ekster landde op het grasveld en zocht naar eten. Ze hinkte wat, maar Bastiaan had totaal geen interesse in deze ekster. De ekster vond wat voer van de kippen dat naast het hok lag. Daar kwam 'puber' dochter of zoon ekster ( mantelzorger?) aan en streek neer bij moeder. Hongerig deed zij haar of zijn bek open en danste voor moeder ekster. Zo in de trant van 'please' geef mij ook wat'...herken je dit Eline? Moeder hinkte verder en gaf niets. Waarschijnlijk vond de moeder het gezorg genoeg. Er is tenslotte een tijd van komen enn een tijd van gaan niet waar? De puber ekster ging nu zelf aan de slag...en wat denk je? hij trok er wurm naar worm uit. Moeder keek met lede ogen toe en vloog van armoede de boom maar in. Ik bedoel maar. De moraal van dit verhaal? Je kan altijd wel een afwachtende houding aannemen maar op een gegeven moment moet je zelf in actie komen . Stil staan is achteruit gaan.
Dus....Karin schop onder je kont en aan de slag! Een taart gebakken want Joan en Johan komen eten.
Theepotjes afgewassen en daarbij moest ik aan Martha denken die altijd zei' Wat zal je daar een werk aan hebben om dat stofvrij te houden 'Nu lieve Martha ik stop het gewoon in een heet sop, was het af en zet het weer terug op de (afgenomen) plank. Niet iedere week want je moet wel kunnen zien dat er wat gedaan is.... De vloer schoon gemaakt en aan het afplakken gegaan in mijn slaapkamer. Samen met Joan het bed gesloopt en er een eenpersoonsbed van gemaakt. De kamer ruikt weer fris en hopelijk kan ik er deze week weer in slapen. Ik moest het echt veranderen. Er hing een zware sfeer van strijd en verdriet. De kamer van Willem aan het opruimen, nee niet alles aan het weg doen, maar de meegesleepte ballast van jaren aan het sorteren en van alle foto's een mooi boek aan het maken voor Martijn en Annelot. Af en toe stop ik mijn neus in Willem zijn ochtendjas en dan hoop ik hem nog even te ruiken.
Wat mis ik Willem...Het voelt allemaal zo dubbel. Ik schrijf veel. Met mijn boek was iets fout gegaan en pas deze week is het onder de aandacht gekomen van de uitgever en volgende week krijg ik het proefexemplaar. Dan nog een keer corrigeren en dan..........KLAAR. Promoten dan! Over een week gaan wij bespreken hoe ik terug ga keren op de werkvloer. Ik wil het leven weer oppakken. Tijd zal alles toch kosten en dat is niet erg.
Of ik huil? ja zeker! Of ik lach? ja zeker. Of ik verdrietig ben? Ja zeker heel intens. Of ik stop met leven? Zeker niet. Ik ben dankbaar voor alle jaren die wij gehad hebben. En zoveel extra tijd...zoveel.....
Heel fijn vind ik het dat er af en toe gewoon eens mensen spontaan langs komen zoals Jan die dan even op zijn motor voorbij komt. Soms lijkt het wel of mensen bang voor mij zijn. Zijn jullie bang voor mijn of voor jullie eigen emotie? Kom gewoon alsjeblieft! Ik heb het zo nodig!
Dit was het even voor vandaag lieve mensen. 22 juni ga ik de as ophalen van Willem en daarna een mooie boeddha uitzoeken in Utrecht waar de as in gaat.
Liefs Karin
