Het leven is een puzzel

Zie het leven als een puzzel.
Bij de geboorte krijg je een grote zak met puzzelstukjes.
 Aan jou de taak om de puzzel van het leven af te maken.
Soms zie je het verband niet tussen de stukjes, maar als je even wacht vallen alle stukjes in elkaar.
Aan een ieder de taak om de puzzel op tijd af te krijgen.
Laat niemand met een onafgemaakte puzzel achter.
Begin er op tijd aan.
Het betekent wel dat je je soms kwetsbaar moet opstellen tegenover mensen.

Karin 2012


Het waren de dagen wel. Willem opgenomen in het UMCG. Het ontwateren ging redelijk en Willem zei terecht "ik doe hier niets dus nee, ik ben niet kortademig". Op de garage had ik maar een weekkaart gekocht. Wanneer ik aan kwam rijden ging de slagboom automatisch open, er stond nog net niet "welkom Karin de Heer- van den Bogaard". Willem lag op een zaal met vier mede patiënten en ontpopte zich al gauw tot de "gastheer en raadsheer " van de zaal. Willem heeft er even aan gedacht om een spreekuur in te gaan stellen.
Maandag 24 september moest ik naar dr. Iprenburg om de welbekende puntjes op de I in dit geval mijn knie te zetten. Mijn knie wordt op maat gemaakt via een MRI scan. Voor het gemak wordt de mal in Amerika gemaakt, de prothese in België en hij (of zij) wordt  op 26 oktober in Assen bij mij geplaatst. Ik ben er klaar voor, zullen we maar zeggen. Nadat ik weer thuis was, kwam Kirsten met Eline, want die moest ook naar de orthopeed in Assen. In Assen schijnt
de kinderorthopeed te zitten ! Een aardige man die heeft uitgelegd wat er gaat gebeuren wanneer de groeischrijven worden stil gezet in haar knieën. Nu ik kan jullie vertellen..het is een pittige operatie en Eline was even behoorlijk aangeslagen...het is ook niets wanneer er op 4 plaatsten je groeischrijven worden "stuk geboord"...er bijna breuken worden gemaakt....na wat aarzelingen besloot Eline er toch voor te gaan. Het is voor het leven en ze wint er zeker 8 cm mee minimaal....Dit gaat 10 oktober gebeuren. Na al deze emoties zijn wij, na een bezoek aan Willem te hebben gebracht, naar het Javaanseetcafe in Groningen gegaan. 

Op dinsdag, 25 september, is Willem zijn ICD vervangen. Al met al duurde dat ruim 3 uur, om over de worsteling met het infuus de avond daarvoor maar niet te spreken. Willem heeft slechte en kronkelige aders die menig verpleegkundige en arts tot wanhoop drijven. Om 08.00 uur begonnen en ruim 3 en een half uur later pas klaar. De extra draad die moest worden getrokken, nee geen glasvezel, nee dat is niet gelukt. Nu maar hopen dat de oude draad het weer blijft doen anders zit er een operatie aan te komen...en wie wacht daar nu op? nou Willem zeker niet. 

Zie hier de buiten en de en binnenkant.  Pittig. Na de nachtdienst van dinsdag zat ik er behoorlijk doorheen en ik weet jullie nu te vertellen hoeveel tegeltjes het toilet heeft bij de huisartsenspoedpost. Woensdag 26 september dus even geen nacht gedaan. Met dank aan mijn collega's voor het begrip. Want er moest wel "even" een nacht worden ingevuld en er zijn niet zoveel nachtvlinders! Bedankt Esmeralda, met wie ik trouwens al eerder heb gewerkt in de randstad. Ook zij is met het gezin naar Drenthe gekomen en ook zij ervaart dat de afstand Randstad Drenthe langer is dan omgekeerd! Maar blijven jullie daar maar lekker hoor, anders wordt het hier veel te druk!!!! 

En wie stond er die zelfde woensdag om 16.45 uur voor de deur? Juist Willem. Hij was met de taxi gekomen want hij heeft daar een pas voor en hij wist dat ik lag te slapen en mij alles behalve goed voelde.  Heerlijk weer samen met mij in zijn eigen bed geslapen.  Het afwateren? of dat geholpen heeft? De tijd zal het leren maar Willem hijgt en puft nog steeds.........tja dat is hartfalen en iedere keer is het weer je grenzen verleggen. De uitvaartbeurs laat ik even voor wat het is, de energie, de puf en uiteraard de loopkracht ontbreekt mij. Volgend jaar zijn ze de eerste! Zaterdag weer aan de slag. Ik wil iedereen bedanken voor de lieve mailtjes en de kaarten! Ook veel begrip en hartelijkheid van mijn werk dat doet zoveel.......want ik doe  wel "stoer" maar ook ik heb mijn grenzen. Wel probeer ik alles zo positief mogelijk te zien en er niet "in te zakken"dat kan altijd nog maar zit niet in mijn natuur.........ik lijk met dat betreft op mijn moeder! Dit is mijn moeder met Kirsten....

De herfst doet zijn intrede, je ruikt het wanneer je de deur open doet....heerlijk......De buurman naast ons heeft een dwangmatige sport.......hij heeft een bladstofzuiger en een bladblazer...bij voorkeur begint hij op zaterdagmorgen zo rond een uur of 09.25 en hij stopt dan na een kwartier, 20 minuten. Kijk, hij heeft gehoorbescherming op, maar wij niet............je kan er zowat de klok op gelijk zetten.......Ik zie dat al helemaal voor mij...na een kwartier roept zij vrouw "jan kom nu maar weer naar binnen, het is genoeg geweest voor vandaag".....

Hij mag ook wel bij mij komen.............

Mees zijn amandelen zijn er gisteren uitgehaald en ook  zijn oren werden doorgeprikt...bbbbbrrr Het is zo een mooi wijs joch...toen hij bij zijn moeder op schoot zat in de O.K. en het kapje met narcose zag naderen zei hij heel zachtjes tegen zijn moeder dat alleen zij het hoorde " mogen wij nu weer weg?" Dat gaat je dan toch door merg en been...........het is zo een bijzonder kind...die dingen die hij soms zegt.....ik denk dat het een hele oude ziel is....dat meen ik echt...laatst zei hij ook toen wij weg gingen "Willem ik mis je" waar haalt zo een joch het vandaan......4 jaar.........heel bijzonder en ontroerend.......Goed lieve mensen dit meisje gaat er een eind aan maken, nee niet aan het leven hoor......tot gauw....heel veel liefs, 

Karin